Af hverju eru íslenskar myndir svona misheppnaðar?

Afsakið bloggleysið. ég hef bara því miður verið önnum kafinn.
Margt hefur gerst síðastliðna mánuði, jól áramót o.s.frv., en ég er eiginlega ekki í stuði til að fara í einhverja umræðu um það.
En það kom öllum á óvart (þar á meðal mér sjálfum) að ég væri trommarinn í hljómsveit vinar míns. Ég sem hafði oft talað við fyrrnefndan vin minn um hvað mig hafi alltaf langað til að vera trommari í metal hljómsveit (Lars Ulrich FTW!!!) svo að einn kvöldið fékk ég svohljóðandi sms: "Tilboð: Trommusett til afnota, pláss í hljómsveit og kennsla. Game?"
reyndar kom í ljós seinna að ekki allt var fullt í tónskólanum og ég komst ekki í kennslu, en hei. Hvað með það. Nú er ég að skða trommusett og er að drepast úr spenningi.
En on a different note... Hefur einhver horft á íslenska mynd af alvöru? Eru gagnrýnendur á krakki þegar þeir dæma þær?
Við erum núna búin að horfa á íslenskar myndir í samfélagsfræði og ég get ekki annað sagt en...
Nei veistu, það er ekki til neitt orð yfir þetta.
Byrjum á byrjuninni. við horfum á þrjár myndir: Hafið, Veðramót og Köld Slóð. Ég skal reyndar vera sanngjarn. Hafið var ágæt. mér fannst hún frekar leiðinleg og óspennandi en hún var ágætlega leikin og maður komst inn í söguna.
Eeeen. Ætli hinar myndirnar hafi verið jafn góðar? Voru þær þolanlegar? Fokk nei! Veðramót, sagan um einhverja hippa sem taka yfir betrunarheimili, var hræðileg á allan hátt. Hún var illa leikin og samræðurnar leiðinlegar, og alveg það sama upp á teningnum í Köld Slóð.
Ég hef reyndar tekið eftir því að þetta er galli hjá mörgum íslenskum myndum. Margir eru örugglega ósammála og vonandi segiði mér frá því.
En já. Aftur að göllunum.
Ok. Númer eitt: Samtölin eru ekki beint illa leikin. þau eru of casual. Það er erfitt að útskýra þetta, en allt sem er sagt. Rifrildi, dramatísk móment og meira að segja slagur er of rólegur og yfirvegaður. Svo ég geti komið með samanburð þá vitna ég í The Dark Knight. Þegar Heath Ledger er á skjánum, getur hann sýnt mismunandi tilfinningar og er ekki alltaf að ræða málin. það er líka hægt að koma með yfirlýsingar og gera þetta ekki svona fáránlega einhæft.
Númer tvö: Cameran er alltaf að sýna heildarmyndina. Það getur skapað vandamál (svo að ég vitni í punkt eitt) eins og þegar þarf að hafa nærmynd af t.d. andliti svo að atriðið verði dramatískt. Þetta bara er ekki að gera sig í íslenskum myndum. Oft missi ég af lykilatriðum bara af því að samtalið var alltaf eins og þetta rennur allt saman í suð, og ekki gerir cameran þetta betra því að ég veit aldrei hvenar ég á að fylgjast með svipbrigðum eða þannig.
Og að lokum númer þrjú: Val á kvikmyndum. Við gerum of mikið af krimmum og artí fartí myndum. Hversu hressandi væri að hafa almennilega hryllingsmynd a la Grudge eða Poltergheist. við erum með nóg af upptökustöðum til að gera svona myndir úti á landi eða í litlum bæjum. Annað sem við gætum gert væru fleiri víkingamyndir. Er ekki bara sanngjarnt að við högnumst á þessum forfeðrum okkar frekar en erlendir kvikmyndargerðarmenn. eða bara gera eins og Hollywood og gera góðar spennumyndir og grínmyndir. Þær þurfa ekki einu sinni að vera meistaraverk. Íslenskir kvikmyndargerðarmenn setja markið of hátt að mínu mati, og reyna að gera allar myndir þannig að maður þurfi að hugsa um þær til að skilja. Það vilja það ekkert allir. Er ekki einn megintilgangurinn að fara í bíó sá að hugsa ekki of mikið bara láta skemmta sér. Mér finnst að íslenskir kvikmyndargerðarmenn hafi tapað skemmtanagildinu og fókuserað of mikið á að gera eitthvað lifechanging, sem er oftast, því miður, misheppnað.

Óttar